Jedyne co mnie zrazilo to tragiczna rola Daphne Rubin-Vega. Jej watek w scenariuszu byl tak banalny i nierealistyczny, ze az nudny. Mimo ze pojawila sie w tym filmie moze tylko w kilku krotkich scenach i nie byla tam zbyt istotna, to zepsula go jako calosc. Czyz motyw, niedocenionej, mlodej, pieknej kobiety, bezinteresownie zakochanej w zdziadzialym kalece, ktory na dodatek traktuje ja jak zdzire, a ona mimo wszystko czeka na niego w osamotnieniu nie jest banalny? Wdg mnie sposob w jaki zostala pokazana w filmie zalatuje mi schizofrenia. Tak jakby zawieszona w czasie i przestrzeni, czekala przez cale zycie na tym parkiecie, az Wolt poprosi ja do tanca (jedna z koncowych scen). Zawsze mozna to wszystko jakos na sile interpretowac, luz tez tlumaczyc na jakas symbolike, ale wdg mnie nie warto, bo to poprostu slaby punkt scenariusza i rezyserii, nic wiecej... Szkoda, bo aktorka piekna i zapewne utalentowana, moglaby wylansowac sie obok De Niro. Ten z reszta nie najlepiej momentami wypadl, ale za caloksztalt i tak ma duzy plus. Koloryzmu dodaje w tym filmie zdecydowanie rola Philipa Seymoura Hoffmana. To dzieki niemu obejrzalem ten film z otwarta geba i mimo wszystko oceniam go bardzo wysoko. Moglbym sluchac ich dyskusji, sprzeczek i lekcji spiewu bez konca! ;-) 8/10