W jednej z niewielkich ról miał się pojawić Kris Kristofferson. Zrezygnował jednak z powodu napiętych planów.
Z powodu zaoferowania zbyt małej gaży Robert Shaw odrzucił rolę sierżanta Steinera.
W scenie na szpitalnym balkonie sierżant Steiner krzyczy do kierowcy ciężarówki "Kapralu, zatrzymaj ten samochód". Jednak naramienniki na jego mundurze wskazują, że jest on starszym sierżantem. Błąd ten występuje tylko w anglojęzycznej wersji filmu. W niemieckojęzycznej wersji zwraca się do żołnierza prawidłowo, czyli "Feldwebel".
Rosyjskie czołgi użyte filmie to modele T34 z 85 mm działem. W okresie, w którym dzieje się akcja filmu, pojazdy miały montowane 76 mm działa.
Kiedy Steiner i jego ludzie czekają, aby przejść przez ulicę, rosyjscy żołnierze jadący na czołgach nie dość, że śpiewają jugosłowiańską pieśń wojenną pt. "Hej Kozaro", której normalnie by nie znali, to również ich umundurowanie to tak naprawdę mundury Jugosłowiańskiej Armii Ludowej z połowy lat 70. W dodatku przejeżdżające wojskowe ciężarówki to TAMy, produkowane na Słowenii dla jugosłowiańskiego wojska w latach 1960-1975, na których widoczne są tablice rejestracyjne jugosłowiańskiej armii.
Pułkownik Brandt nosi Tarczę Krymu (niemieckie odznaczenie wojskowe) na prawym ramieniu. Prawidłowo powinien nosić ją na lewym ramieniu.
Wielu rosyjskich piechurów w filmie nosi ze sobą karabiny Mosin wz. 44, niektóre ze składanym bagnetem. Jednak ten model karabinku wszedł do użytku dopiero w 1944 roku, natomiast bitwa przedstawiona w filmie miała miejsce w 1943 roku. W tamtym okresie, standardowym wyposażeniem były karabiny wz. 91/30 oraz ciut nowszy model wz. 38.
Kiedy Rosjanka kąpiąca się w balii wstaje, na jej ciele widać nieopalone ślady po bikini.
Radzieckie samoloty, które bombardują niemieckie okopy, to tak naprawdę należące do amerykańskiej marynarki wojennej samoloty Vought F4U Corsair. Można nawet na nich zobaczyć amerykańskie oznaczenia wojskowe.
Podczas wojny Niemcy używali karabinów maszynowych MG 42, które były powszechnie znane ze swojej szybkostrzelności (według różnych źródeł od 1200 do 1500 strz./min). Jednak w filmie możemy zobaczyć i usłyszeć Zastavy M53, jugosłowiańskie kopie niemieckiej broni, które produkowano już po wojnie i były o wiele wolniejsze (ok. 500-600 strz./min)
Choć przez cały film strzela się z kilkudziesięciu strzelb, pistoletów i karabinów maszynowych, to tylko w jednym przypadku widać, jak podczas strzelania z broni wypadają łuski (ma to miejsce pod koniec filmu, kiedy sierżant Steiner strzela w kierunku porucznika Treibiga z przechwyconego radzieckiego pistoletu maszynowego).
Podczas finałowego ataku widać, jak radzieccy żołnierze strzelają z karabinu przeciwpancernego PTRS-41. Wystrzelony pocisk po trafieniu w cel spowodował ogromny wybuch zabijający kilku Niemców. Ta broń nigdy nie strzelała amunicją przeciwpancerno-odłamkowo-zapalającą, a nawet gdyby, to kaliber byłby za mały aby spowodować eksplozję o takiej sile. Karabin strzelał nabojami o wymiarach 14,5 × 114 mm i był przeznaczony do unieszkodliwiania wczesnych modeli czołgów i wozów opancerzonych.
Zdjęcia do filmu kręcono w Trieście (Włochy), Obrowie (Jugosławia, obecnie Słowenia), a także w Savudrija i niedaleko Zagrzebia (Jugosławia, obecnie Chorwacja).
Wersja "Eisernes Kreuz" na rynek europejski jest o 11 minut dłuższa od amerykańskiej. Na rynku niemieckim natomiast ukazały się dwie wersje filmu trwające odpowiednio 122 i 132 minuty.
Tytułowy "Żelazny krzyż" jest niemieckim odznaczeniem wojskowym ustanowionym w 1813 roku przez króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III za zasługi w wojnie o wyzwolenie Prus. Odznaczenie to posiadało 3 klasy, czarną wstążkę z białymi paskami wzdłuż brzegów.
Zakończenie filmu nie jest takie same, jak w oryginalnym scenariuszu. W czasie kręcenia filmu zabrakło pieniędzy, więc reżyser Sam Peckinpah pozwolił Jamesowi Coburnowi improwizować.
48 letni wówczas James Coburn czuł się zbyt staro, aby grać sierżanta Steinera. Johann Schwerdfeger, na którym oparta jest postać Steinera, w lecie 1943 roku miał tylko 28 lat.
Film kręcono od 29 marca do 24 września 1976 roku.